Rianna-Ριάννα

 

Η Ριάννα (Robyn Rihanna Fenty) γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1988 στα Μπαρμπάντος της Καραϊβικής. Είναι τραγουδίστρια της r'n'b και της ποπ. Έχει πουλήσει πάνω από 25 εκατομμύρια άλμπουμ και 60 εκατομμύρια digital σινγκλς παγκοσμίως.

Συμπεριλήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.[1]

Τον Οκτώβριο 2012 ονομασε το Billboard την Ριάννα νούμερο ένα ποπ καλλιτέχνη από τα τελευταια 20 χρονια (από 1992 μεχρι 2012).

Νίνα Σιμόν

Η Νίνα Σιμόν το πραγματικό της όνομα είναι Γιουνίς Κάθλην Γουέημον, γεννήθηκε 21 Φεβρουαρίου 1933 ήταν τραγουδίστρια,στιχουργός και πιανίστρια.Αν και οι ειδικοί την
κατατάσσουν στους καλλιτέχνες της τζαζ μουσικής, η ίδια δεν αποδέχτηκε ποτέ αυτήν την τυποποίηση. Από γενική άποψη το έργο της καλύπτει ένα ευρύ φάσμα, από τη μπλουζ, τη rhythm ‘n’ blues έως τη σόουλ μουσική. Η φωνή της χαρακτηρίζεται από πάθος, μεγάλες αναπνοές και τρέμουλο.

Η Σιμόν γεννήθηκε στην πόλη Τράιον της Νότιας Καρολίνας, ήταν το έκτο από τα οκτώ παιδιά πολυμελούς οικογένειας. Όπως πολλοί άλλοι μαύροι τραγουδιστές, επηρεάστηκε όταν ήταν παιδί από την περίφημη μεσόφωνο του λυρικού ρεπερτορίου Μάριαν Άντερσον και άρχισε να τραγουδάει στην τοπική της εκκλησία, φανερώνοντας παράλληλα πλούσιο ταλέντο και ως πιανίστρια. Ένα περιστατικό εκείνης της περιόδου, συνέβαλε στη μετέπειτα ανάμειξή της στο κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα: στην πρώτη της δημόσια εμφάνιση στο πιάνο, σε ηλικία δέκα ετών, οι γονείς της, οι οποίοι είχαν πιάσει θέσεις στην πρώτη σειρά, υποχρεώθηκαν με τη βία να μετακινηθούν, για να καθίσουν λευκοί.

Σε ηλικία δεκαεπτά ετών μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια, όπου έδινε μαθήματα και συνόδευε στο πιάνο την ερμηνεία διαφόρων τραγουδιστών. Χάρις την οικονομική συνεισφορά δωρητών, άρχισε σπουδές πιάνου στην περίφημη σχολή Juilliard School of Music της Νέας Υόρκης. Ωστόσο, η έλλειψη πόρων την ανάγκασε να τα παρατήσει και να εγκαταλείψει το όνειρό της να γίνει η πρώτη Αφρο-αμερικανή σολίστας πιάνου. Αργότερα προσπάθησε να εισαχθεί στο ιδιαίτερα απαιτητικό Curtis Institute της Φιλαδέλφεια, αλλά απορρίφθηκε. Η ίδια πίστευε ότι αυτό έγινε λόγω της φυλετικής της καταγωγής.

Στη συνέχεια στράφηκε στη μπλουζ και την τζαζ μουσική. Το 1954 άρχισε να εμφανίζεται σε νυχτερινό κέντρο της Ατλάντικ Σίτυ με τα καλλιτεχνικό όνομα “Νίνα Σιμόν”. Το “Νίνα” – στα ισπανικά “κορίτσι” – ήταν το παρατσούκλι που της κόλλησε ο φίλος της ενώ το “Σιμόν” προήλθε από το όνομα της Γαλλίδας ηθοποιού Σιμόν Σινιορέ. Άρχισε να γίνεται γνωστή στο ευρύτερο κοινό το 1959 ερμηνεύοντας σε διασκευή το “I Loves You Porgy” (από το μιούζικαλ Porgy And Bess) του Τζωρτζ Γκέρσουϊν, το οποίο ήταν και η μοναδική της επιτυχία που θα εισερχόταν στο αμερικανικό Top 40. Ακολούθησε το “My Baby Just Cares For Me” (το οποίο επανήλθε ως επιτυχία τη δεκαετία του 1980, όταν χρησιμοποιήθηκε σε τηλεοπτικές διαφημίσεις του αρώματος Chanel No. 5).

Φρανκ Σινάτρα

Frank Sinatra γεννήθηκε Δεκέμβριος 12, 1915, Hoboken στην πολιτεία του New Jersey (Ηνωμένες Πολιτείες) με τους γονείς της Ιταλικής προέλευσης. Αν και τραγούδησε για αρκετά χρόνια, έκανε το ντεμπούτο του το 1935 ενσωματώνοντας την τζαζ μπάντα Hoboken Four. Αυτό επιβεβαιώνει την πρώτη δοκιμή στη διαθήκη του να ζήσουν από το τραγούδι και θα βρείτε μια σειρά από δεσμεύσεις στον τομέα των επαγγελματικών ορχήστρες (η Ορχήστρα Τόμι Ντόρσι, η σάλπιγγα του Harry James), 1942 ή μέχρι να αποφασίσει να πάει σόλο. Έκανε τα πρώτα του βήματα πριν από τις κάμερες στο μουσικό "Reveille Με Μπέβερλι". Αντιληπτές από Columbia Records, υπέγραψε μια συμφωνία που θα σώσει κοντά σε τριακόσια τίτλους μέχρι το 1952. Φρανκ Σινάτρα είναι ένας από τους κυριότερους παράγοντες στο Χόλιγουντ και ψηφίστηκε ένας πυροβολισμός. Διχασμένος ανάμεσα γυρίσματα για ταινίες, βιβλία και τηλεοπτικές εκπομπές ρεκόρ, ο Frank Sinatra ήταν ο καλλιτέχνης που αφήνει το σημάδι του στην αμερικανική πολιτιστική ζωή. Ερμηνείες του από το "Strangers In The Night" ή του "My Way" από το crooner είναι νούμερο ένα και του χάρισε το παρατσούκλι «Η Φωνή». Το 1994 έδωσε την τελευταία συναυλία του πριν από τη λήψη μια σύντομη καταφύγιο μετά από μια γεμάτη σταδιοδρομία. Πέθανε May 14, 1998, αλλά εξακολουθούν να λάμπει στο στερέωμα των άστρων.

πληροφορίες από την ιστοσελίδα : http://www.stars-celebrites.com

Diana Krall

Diana Krall γεννήθηκε Στις 16 Νοεμβρίου 1964 στο Nanaimo, Καναδάς. Ανάγλυφη σε οικογένεια μουσικών, σπούδασε πιάνο από την ηλικία των 4 και το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της ζωής του σε μια μουσική καριέρα. Έλαβε υποτροφία για σπουδές στο Ωδείο στο Berkeley, και έγινε μαθητής του Τζίμι Rowles στο Λος Άντζελες. Μετά από μια σύντομη επιστροφή στον Καναδά είναι τελικά στη Νέα Υόρκη το 1990 μετακινήθηκε προς το ζην παίζοντας σε ένα τζαζ τρίο. Τρία χρόνια αργότερα, θα κυκλοφορήσει το πρώτο του solo album: "Ενίσχυση Out" και το κοινό γίνεται σημείο αναφοράς για την τζαζ τραγούδι. Είναι αλήθεια ότι η Diana έχει όλα όσα χρειάζεστε, τη φωνή, σταθερή και ήπια την ίδια στιγμή, ο ρυθμός, αρμονία και πάνω από όλα την φιληδονία που μας κάνει ταξίδια στο τέλος του ονείρου. Εκείνη αφήνει πολλά άλμπουμ που όλα επιβεβαιώνουν το ταλέντο του, αλλά το 1999 με το "Όταν κοιτάζω στα μάτια σου" που ξεσπά την καριέρα του. 
Είχε απονεμηθεί το Grammy για Best Jazz performer των κινητών αξιών του και να περάσει σε όλους το προβάδισμα. Το 2001, θα κυκλοφορήσει το "The look of Love" τα οποία πωλούνται αρκετά εκατομμύρια αντίτυπα και για τα οποία αναγνωρίζεται ευρέως στον Καναδά κατά τη Victoires de la Musique. Το 2003 Diana Krall γυναίκα lElvis Costello, με τον οποίο έχει δύο γιο, τον Δεκέμβριο του 2006 (Ντέξτερ και Frank). Το 2006, για την επιστροφή του (μετά το "The Girl In The Other Room", συν-συγγραφέας με τον σύζυγό της Elvis Costello το 2004) με "Από αυτή τη στιγμή και μετά, η Diana Krall παραδίδει ένα άλμπουμ επανειλημμένα επισημάνει σε λιγότερο σιροπώδους ήχους όσο και το προηγούμενο, σημειώνοντας μια επιστροφή στις πηγές ότι οπαδοί θα εκτιμήσουν την όμορφη ξανθιά.

πληροφορίες από την ιστοσελίδα : http://www.stars-celebrites.com/KRALL-DIANA/O/gr-krall.htm

Swing (1935-1945)

Από το 1935, το νέο στυλ ονομάζεται «Σουίνγκ» (Swing) και αποτελεί ουσιαστικά ένα ενδιάμεσο σταθμό ανάμεσα στην παραδοσιακή και στη μοντέρνα τζαζ. 

Η ονομασία του προέρχεται από το αγγλικό ρήμα swing, που σημαίνει κουνιέμαι. Εξαιτίας του δυναμικού του ρυθμού συνδέθηκε στενά με το χορό.

Κύριος εκπρόσωπος της μουσικής σουίνγκ θεωρείται ο Μπένι Γκούντμαν (Benny Goodman). Ο Γκούντμαν κατάφερε να συνενώσει μουσικούς διαφορετικής φυλετικής προέλευσης για πρώτη φορά στην Αμερική εκείνης της εποχής, που μαστίζονταν από ρατσιστικά φαινόμενα.

Θεωρήθηκε επίσης μοναδικός εκτελεστής κλαρινέτου (με μεγάλο κλασικό ρεπερτόριο και ηχογραφήσεις με σπουδαίες συμφωνικές ορχήστρες).

πληροφορίες από την ιστοσελίδα : http://digitalschool.minedu.gov.gr

Τα χαρακτηριστικά της τζαζ μουσικής.

Η μουσική τζαζ αποτελεί μια από τις πιο σοβαρές και πολύπλοκες μορφές έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων και καλύπτει μια περίοδο που δεν είναι ιδιαίτερα εκτενής χρονικά, αλλά έχει επηρεάσει και εξακολουθεί να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της μουσικής.

Η τζαζ παρουσιάζει ιδιομορφίες σε σχέση με τη δυτικοευρωπαϊκή μουσική παράδοση, καθώς δεν χρησιμοποιεί μόνο τις βασικές κλίμακες της ευρωπαϊκής μουσικής, δηλ. μείζονες και ελάσσονες, αλλά και πολλές άλλες κλίμακες που χρησιμοποιούνται σε μίξη με τις ευρωπαϊκές αρμονίες.

Οι ρυθμοί της τζαζ μουσικής είναι σύνθετοι και με συνεχείς παραλλαγές που εναλλάσσονται, συνήθως σε μέτρα 2/4 ή 4/4.

Κύριο χαρακτηριστικό της τζαζ είναι πως τα όργανα χρησιμοποιούνται όπως η ανθρώπινη φωνή.

Οι δύο βασικές φόρμες που χρησιμοποιούνται στη τζαζ είναι το μπλουζ (ένα κύριο θέμα, κατά κανόνα 12 μέτρων) και η μπαλάντα (συνήθως 32 μέτρων).

πληροφορίες από την ιστοσελίδα :http://digitalschool.minedu.gov.gr

Η τζαζ δε σταματά ποτέ (Δεκαετία του 1970 μέχρι και σήμερα)

Μετά τη δεκαετία του 1960, εμφανίζονται ρεύματα όπως «άβανγκαρντ» (avant-garde), «λάτιν» (latin), «άσιντ τζαζ» (acid jazz) κ.ά.

Ακόμα και συνθέτες μουσικής του 20ου αι. έχουν γράψει επηρεασμένοι από τη τζαζ μουσική (όπως οι Κουρτ Βάιλ, Τζορτζ Γκέρσουιν, Λέοναρντ Μπέρνσταϊν κ.ά.). O Κλωντ Ντεμπισύ το 1908

συνέθεσε το έργο «Gollywog’s Cakewalk», ο Ιγκόρ Στραβίνσκι έγραψε συνθέσεις σε στυλ ράγκταϊμ και συνέθεσε το «Ebony Concerto» για το τζαζίστα Γούντι Χέρμαν (W. Herman), ενώ ο Άλμπαν Μπεργκ χρησιμοποίησε στοιχεία τζαζ στην όπερα «Lulu».

Η τζαζ μουσική πλέον αναγνωρίστηκε ως η μουσική που αντιπροσώπευε την ελευθερία. Οι μουσικοί άρχισαν να χρησιμοποιούν στοιχεία της τζαζ στις συνθέσεις τους, δημιουργώντας νέα είδη μουσικής.

  Εξάλλου, όπως έχει πει και ο συγγραφέας και διευθυντής του περιοδικού «Jazz Magazine», Φίλιπ Κάρλς (Ph. Carles): «η έννοια της τζαζ δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στη μουσική. Αν προσπαθήσουμε να την ερμηνεύσουμε αποκλειστικά με μουσικολογικούς όρους, τότε παραβλέπουμε το πιο σημαντικό της σημείο, το βασικό της κλειδί, ότι πάνω απ’ όλα η τζαζ είναι μια στάση ζωής, ένας τρόπος να αντιμετωπίζεις τον κόσμο και την καθημερινή ζωή».

πληροφορίες από την ιστοσελίδα :http://digitalschool.minedu.gov.gr